Tien Dagen in een Gekkenhuis door Nellie Bly - Hoofdstuk 17: De onderzoeksjury

Tien Dagen in een Gekkenhuis door Nellie Bly (1887)

Hoofdstuk 17

De onderzoeksjury

Spoedig nadat ik afscheid had genomen van het Krankzinnigengesticht Blackwell’s Island, werd ik opgeroepen om voor de Onderzoeksjury* te verschijnen. Ik ging met genoegen in op het verzoek, want ik verlangde ernaar om Gods meest onfortuinlijke kinderen, die ik als gevangenen achter me had gelaten, te helpen . Als ik ze niet de grootste gunst aller gunsten kon bewijzen, de vrijheid, hoopte ik in ieder geval anderen te overtuigen hun leven meer dragelijk te maken. De juryleden bleken heren te zijn en op tweeëntwintig augustus hoefde ik niet te beven in hun aanwezigheid.

Ik zwoor dat mijn verhaal de waarheid was en vertelde toen alles-van mijn begin in het Tijdelijke Tehuis tot mijn vrijlating. Assistent-officier van justitie Vernon M. Davis leidde het onderzoek. De juryleden verzochten daarna dat ik hen zou vergezellen tijdens een bezoek aan het Eiland. Ik stemde hier met genoegen mee in.

Niemand had moeten weten van de geplande reis naar het Eiland, toch waren we er nog niet zo lang of een van de commissarissen van de liefdadigheid en dr. MacDonalds, van Ward’s Island, voegden zich bij ons. Eén van de juryleden vertelde mij dat hij tijdens een gesprek met een man over dit gesticht hoorde dat ze een uur voor onze komst op het Eiland ingelicht waren over ons bezoek. Dit moet gebeurd zijn toen de Onderzoeksjury de krankzinnigenafdeling in het Bellevue onderzocht.

De trip naar het eiland week zeer af van mijn eerste reis. Dit keer gingen we met een schone nieuwe boot, omdat de boot waarop ik eerst reisde volgens hen in reparatie was.

Een aantal verpleegsters werden ondervraagd door de jury en deden uitspraken die in tegenspraak met elkaar waren en mijn verhaal. Ze bekenden dat het geplande bezoek van de jury besproken was tussen hen en de dokter. Dr. Dent zei dat hij op geen enkele wijze zeker kon weten of het bad koud was en had geen idee van het aantal vrouwen dat in hetzelfde water moest baden. Hij wist dat het eten niet was wat het zou moeten zijn, maar zei dat dat door een gebrek aan middelen kwam.

“Ik ben blij dat je dit hebt gedaan en als ik je bedoelingen had geweten, zou ik je geholpen hebben. We kunnen alleen weten hoe de dingen zijn door te doen wat jij hebt gedaan. Sinds jouw verhaal is gepubliceerd, heb ik een verpleegster in de Retreat aangetroffen die wachten had opgesteld om onze komst in de gaten te houden, precies zoals je had verklaard. Ze is ontslagen.”

Juffrouw Anne Neville werd naar beneden gebracht en ik ging naar de gang om haar te ontmoeten, wetende dat de aanwezigheid van zoveel vreemde heren haar zou beangstigen, zelfs als ze bij zinnen was geweest. Het was zoals ik gevreesd had. De bewakers hadden haar verteld dat ze door een groep mannen zou worden ondervraagd en ze beefde van angst. Hoewel ik haar slechts twee weken eerder had achtergelaten, zag ze eruit alsof ze in de tussentijd aan een ernstige ziekte had geleden, zo veranderd was haar uiterlijk. Ik vroeg of ze medicijnen had genomen en ze antwoordde bevestigend. Ik vertelde haar toen, dat ik alleen maar wilde dat ze de jury zou vertellen wat we hadden gedaan sinds ik met haar naar het gesticht was gebracht, zodat ze overtuigd konden worden dat ik geestelijk gezond was. Ze kende me alleen als juffrouw Nellie Brown en wist helemaal niks van mijn verhaal.

Ze stond niet onder ede, maar haar verhaal moet alle toehoorders overtuigd hebben van de waarheid van mijn beweringen.

“Toen juffrouw Brown en ik hier naartoe werden gebracht waren de verpleegsters hier wreed en het voedsel was te slecht om te eten. We hadden niet genoeg kleding en juffrouw Brown vroeg de hele tijd om meer. Ik vond haar erg aardig, want toen een dokter haar wat kleding beloofde, zei ze dat ze deze aan mij zou geven. Heel vreemd, maar sinds juffrouw Brown weg is gegaan, is alles anders. De verpleegsters zijn erg aardig en we krijgen genoeg kleding. De dokters komen ons vaak bezoeken en het eten is heel erg verbeterd.”

Hadden we meer bewijzen nodig?

De juryleden bezochten toen de keuken. Deze was erg schoon en de twee zoutvaten stonden opzichtig opgesteld bij de deur! Het brood dat werd tentoongesteld was prachtig wit en heel, in tegenstelling tot wat ons gegeven was om te eten.

We troffen de gangen in de beste staat aan. De bedden waren verbeterd en in gang 7 waren de emmers waarin we ons moesten wassen, vervangen door gloednieuwe waskommen.

De instelling werd tentoongesteld en er was geen onvolkomenheid te vinden.

Maar de vrouwen waar ik over heb gesproken, waar waren ze? Ik kon er geen enkele vinden op de plek waar ik ze had achtergelaten. Als mijn beweringen met betrekking tot deze patiënten niet klopten, waarom zouden ze het me dan onmogelijk hebben gemaakt om ze terug te vinden? Juffrouw Neville klaagde tegenover de jury dat ze meerdere keren was overgeplaatst. Toen we de gang later bezochten, was ze weer teruggekeerd op haar oude plek.

Mary Hughes, over wie ik had verteld dat ze geestelijk gezond leek, was onvindbaar. Familieleden hadden haar meegenomen. Waarheen wisten ze niet. De vrouw met de bleke huid waar ik het over gehad heb, die hier naartoe was gestuurd omdat ze arm was, zou naar een ander eiland zijn overgeplaatst. Ze ontkenden iets van een Mexicaanse vrouw af te weten en zeiden dat er nooit een dergelijke patiënt was geweest. Mw. Cotter was ontslagen en Bridget McGuinness en Rebecca Farron waren vanuit gang 6 naar een andere plek overgeplaatst. De Française, Josephine, een grote gezonde vrouw, was stervende door verlamming en we konden haar niet bezoeken. Als mijn oordeel over de geestelijke gezondheid van deze patiënten niet klopte, waarom was dit dan allemaal gedaan? Ik zag Tillie Mayard en ze was zo ten kwade veranderd dat ik moest rillen toen ik naar haar keek.

Ik verwachtte nauwelijks dat onderzoeksjury mij zou steunen, nadat ze zagen dat alles anders was dan toen ik er een tijdje had verbleven. Toch deden ze dat wel en hun rapport aan de rechtbank adviseerde de invoering van alle veranderingen die ik had voorgesteld.

Ik heb één troost van mijn werk-door de kracht van mijn verhaal geeft de toewijzingscommissie $1000.000 meer dan het ooit heeft gedaan, ten behoeve van de krankzinnigen.

[HET EINDE.]

* Een grand jury is in de Verenigde Staten een uit 16 tot 23 personen bestaande jury die o.a. onderzoek doet naar corruptie in het openbaar bestuur en de misstanden in krankzinnigengestichten en gevangenissen.

Tien Dagen in een Gekkenhuis door Nellie Bly - Hoofdstuk 1

Tien Dagen in een Gekkenhuis door Nellie Bly - Hoofdstuk 2
Tien Dagen in een Gekkenhuis door Nellie Bly - Hoofdstuk 3
Tien Dagen in een Gekkenhuis door Nellie Bly - Hoofdstuk 4
Tien Dagen in een Gekkenhuis door Nellie Bly - Hoofdstuk 5
Tien Dagen in een Gekkenhuis door Nellie Bly - Hoofdstuk 6
Tien Dagen in een Gekkenhuis door Nellie Bly - Hoofdstuk 7
Tien Dagen in een Gekkenhuis door Nellie Bly - Hoofdstuk 8
Tien Dagen in een Gekkenhuis door Nellie Bly - Hoofdstuk 9
Tien Dagen in een Gekkenhuis door Nellie Bly - Hoofdstuk 10
Tien Dagen in een Gekkenhuis door Nellie Bly - Hoofdstuk 11
Tien Dagen in een Gekkenhuis door Nellie Bly - Hoofdstuk 12

Tien Dagen in een Gekkenhuis door Nellie Bly - Hoofdstuk 13
Tien Dagen in een Gekkenhuis door Nellie Bly - Hoofdstuk 14
Tien Dagen in een Gekkenhuis door Nellie Bly - Hoofdstuk 15
Tien Dagen in een Gekkenhuis door Nellie Bly - Hoofdstuk 16