Tien Dagen in een Gekkenhuis door Nellie Bly - Hoofdstuk 5: Krankzinnig verklaard

Tien Dagen in een Gekkenhuis door Nellie Bly (1887)

Hoofdstuk 5

Krankzinnig verklaard.

“Hier is een arm meisje dat gedrogeerd is”, legde de rechter uit. “Ze lijkt op mijn zus en iedereen kan zien dat het een goed meisje is. Dit kind interesseert me en ik wil net zoveel voor haar doen als voor mijn eigen kind. Ik wil dat u aardig voor haar bent”, zei hij tegen de ambulancedokter. Toen wendde hij zich tot mw. Stanard en vroeg haar of ze me niet nog een paar dagen bij haar kon houden, totdat mijn zaak onderzocht werd. Gelukkig zei ze dat ze dat niet kon, omdat alle vrouwen in het Huis bang voor me waren en zouden vertrekken als ik daar zou verblijven. Ik was erg bang dat ze me bij zich zou willen houden als haar een geldelijke vergoeding verzekerd werd en daarom zei ik iets over het slechte eten en dat ik niet van plan was om terug te gaan naar het Huis. Toen kwam het onderzoek; de dokter zag er erg bekwaam uit en ik had geen sprankje hoop dat ik hem zou kunnen bedriegen, toch was ik vastbesloten om met deze schijnvertoning door te gaan.

“Steek uw tong uit”, beval hij krachtdadig.

Ik grinnikte inwendig bij de gedachte.

“Steek uw tong uit als ik het zeg”, zei hij.

“Dat wil ik niet”, antwoordde ik eerlijk genoeg.

“Het moet. U bent ziek en ik ben een dokter.”

“Ik ben niet ziek en ook nooit geweest. Ik wil alleen mijn koffers.”

Een krankzinnigenexpert aan het werk.

Maar ik stak toch mijn tong uit die hij op een aandachtige manier bekeek. Daarna voelde hij mijn pols en luisterde naar mijn hartslag. Ik had geen flauw idee hoe het hart van een krankzinnige sloeg, dus hield ik mijn adem in terwijl hij luisterde, totdat ik naar adem moest snakken toen hij stopte. Daarna keek hij hoe mijn pupillen reageerden op het licht. Terwijl hij zijn hand op anderhalve centimeter afstand van mijn gezicht hield, vroeg hij me ernaar te kijken, waarna hij hem haastig wegtrok en mijn ogen onderzocht. Het was me een raadsel hoe krankzinnigheid zich in het oog uitte, dus dacht ik dat het onder de omstandigheden het beste was om te staren. Dus deed ik dat. Zonder te knipperen klonk ik mijn ogen vast aan zijn hand en toen hij hem weghaalde, verzamelde ik al mijn kracht om mijn ogen ervan te weerhouden om te knipperen.

“Wat voor drugs heeft u ingenomen?”, vroeg hij me toen.

“Drugs!”, herhaalde ik verwonderd. “Ik weet niet wat drugs zijn.”

“De pupillen zijn al verwijd sinds ze in het Huis arriveerde. In de tussentijd zijn ze niet één keer veranderd”, legde mw. Stanard uit. Ik vroeg me af hoe ze dat kon weten, maar ik hield me rustig.

“Ik geloof dat ze belladonna* heeft gebruikt”, zei de dokter en voor het eerst was ik blij dat ik een beetje bijziend was, wat de verklaring voor de verwijde pupillen was. Ik vond dat ik zo eerlijk mogelijk moest zijn zolang het mijn zaak niet schaadde, dus vertelde ik dat ik bijziend was, dat ik helemaal niet ziek was en dat niemand het recht had om me vast te houden als ik mijn koffers wilde vinden. Ik wilde naar huis. Hij schreef van alles op in een lang, smal boek en zei toen dat hij me naar huis zou brengen. De rechter zei dat hij me mee moest nemen en vriendelijk tegen me moest zijn en dat hij de mensen in het ziekenhuis moest zeggen dat ze vriendelijk moesten zijn en alles voor me moesten doen wat ze konden. Hadden we maar meer mensen zoals rechter Duffy, dan zou het leven minder duister zijn voor de arme ongelukkigen.

Ik kreeg meer vertrouwen in mijn vaardigheden nu een rechter, een dokter en allemaal andere mensen mij krankzinnig hadden verklaard en ik deed mijn voile met tamelijk veel plezier voor mijn gezicht toen mij verteld werd dat ik naar koets zou worden gebracht en later naar huis kon gaan. “Ik ben zo blij dat ik met u mee ga”, zei ik en dat meende ik. Ik was inderdaad erg blij. Nogmaals begeleid door agent Brockert liep ik door de kleine drukke rechtszaal. Ik was tamelijk trots op mezelf toen ik via een zijdeur naar een steegje ging waar de ambulance klaarstond. Bij de gesloten en getraliede poorten stond een klein kantoor dat door verscheidene mannen en grote boeken werd bezet. We gingen allemaal naar binnen en toen ze me allemaal begonnen te ondervragen, onderbrak de dokter ze en zei dat hij alle papieren had en dat het nutteloos was om me verder te ondervragen, aangezien ik toch niet in staat was te antwoorden. Dit tot mijn grote opluchting, want ik was op van de zenuwen. Een ruig uitziende man wilde me naar de ambulance brengen, maar ik weigerde zijn hulp zo resoluut dat de dokter en de politieagent hem zeiden te stoppen en zelf de galante taak op zich namen. Ik ging niet zonder weerstand de ambulance in. Ik maakte de opmerking dat ik nog nooit eerder zo’n koets had gezien en dat ik er niet in wilde rijden, maar na een tijdje liet ik me door ze overtuigen, wat al vanaf het begin mijn plan was geweest.

Ik zal die rit nooit meer vergeten. Nadat ik op een gele deken werd neergelegd, kwam de dokter naar binnen en ging naast de deur zitten. De grote hekken zwaaiden open en de vreemde menigte die zich had verzameld, week naar achteren om ruimte te maken voor de achteruit rijdende ambulance. Hoe ze een glimp probeerden op te vangen van het gekke meisje! De dokter zag dat ik het niet fijn vond dat de mensen me aanstaarden en deed hoffelijk de gordijnen dicht nadat hij naar mijn wensen had gevraagd. Dit weerhield de mensen er nog steeds niet van om te blijven. De kinderen renden achter ons aan, riepen van alles in straattaal en probeerden onder de gordijnen te gluren. Het was een nogal interessant ritje, maar ik moet zeggen dat het wel ondragelijk zwaar was. Ik hield me vast, maar er was niet veel om me aan vast te houden en de chauffeur reed alsof hij vreesde dat iemand ons zou inhalen.

*Wolfskers, ook wel bella donna genoemd, is een vaste plant uit de nachtschadefamilie. Vrouwen druppelden tijdens de Renaissance het atropine bevattende sap uit de plant in hun ogen om de pupillen te verwijden en ze donkerder en glanzender te maken. Bij matig inwendig gebruik kunnen er waanvoorstellingen en roestoestanden optreden.(bron: Wikipedia)

Tien Dagen in een Gekkenhuis door Nellie Bly - Hoofdstuk 6

Terug naar:
Tien Dagen in een Gekkenhuis door Nellie Bly - Hoofdstuk 1
Tien Dagen in een Gekkenhuis door Nellie Bly - Hoofdstuk 2
Tien Dagen in een Gekkenhuis door Nellie Bly - Hoofdstuk 3
Tien Dagen in een Gekkenhuis door Nellie Bly - Hoofdstuk 4