Greep uit de artikelen

vrijdag 16 oktober 2015

's Werelds slechtste zangeres: Florence Foster Jenkins


Florence Foster Jenkins zong zo slecht dat ze één van de beroemdste cultfiguren van New York werd. Ze werd door haar fans ook wel de Diva van de herrie genoemd. Ze was de vrouw waarover gezegd werd dat ze alles kon zingen, behalve noten. De toondove Jenkins bleef tot het bittere einde overtuigd van haar talenten. Ze zou echter ooit in een moment van helderheid hebben gezegd:"Mensen kunnen wel zeggen dat ik niet kan zingen, maar niemand kan ooit zeggen dat ik nooit gezongen heb."




Haar jeugdjaren
Florence Foster Jenkins werd in 1868 in de Verenigde Staten (Pennsylvania) geboren als Narcissa Florence Foster, de dochter van advocaat en bankier Charles Dorrance Foster en Mary Jane Hoagland. Ze ontwikkelde al op vroege leeftijd een voorliefde voor muziek en kreeg pianolessen. Vanaf haar achtste trad ze op en later volgde ze een opleiding op de muziekschool van Philadelphia. Haar vader verbood haar echter naar het buitenland te gaan om operalessen te volgen.

Jenkins wilde koste wat het kost een carrière als sopraan nastreven en liep van huis weg. Ze trouwde in 1885 met de 16 jaar oudere dokter Francis Thornton Jenkins. In 1902 scheidden ze. Haar man had haar met syfilis besmet en hiervoor onderging ze meerdere kwikbehandelingen. Hierdoor verloor ze haar haren en droeg ze voor de rest van haar leven pruiken. Er is wel eens gesuggereerd dat deze behandelingen haar gehoor hadden aangetast.

Haar opkomst als sopraan

St. Clair Bayfield
Haar vader weigerde haar financieel te steunen, waardoor ze noodgedwongen pianolerares werd. Ze kon nauwelijks rondkomen. In 1908 ontmoette ze acteur St. Clair Bayfield. Deze had goede contacten in de theaterwereld van New York en werd haar manager en levensgezel tot haar dood.

Toen haar vader in 1909 stierf, erfde ze genoeg geld om zanglessen te nemen. Ondanks het feit dat men haar erop wees dat ze geen toon kon houden, geen gevoel voor ritme had en haar stem de hoogste registers niet kon bereiken, streefde ze een carrière als sopraan na.

Ze werd voorzitster van velerlei clubjes en richtte de Verdi Club voor Dames op. Deze club gaf financiële steun aan musici, kunstenaars en kleinschalige uitvoeringen van de werken van Verdi. Namens deze club gaf ze in 1912, onder begeleiding van pianist Cosmé McMoon, optredens in het Ritz-Carlton Hotel in New York.



Jenkins' rijzende ster

In 1928 stierf Jenkins' moeder en erfde ze een aanzienlijke som geld. Hierdoor kon ze haar optredens uitbreiden en werden de kleine podia vervangen door grote, in onder andere Washington, Boston en New York. 

Ze werd graag Madame Jenkins of Lady Florence genoemd. Ondanks het feit dat ze niet kon zingen, zong ze de meest uitdagende aria's en liederen, van Mozart, Verdi en Brahms in het bijzonder. Ze zong soms ook zelf gecomponeerde liederen. Ze had nooit enige twijfel over haar talent. Bij de hoge noten vormde ze met haar mond de woorden, maar produceerde ze geen geluid. Desondanks was ze ervan overtuigd dat ze een hoge F kon zingen. Het feit dat niemand anders de F kon horen, deed geen afbreuk aan deze overtuiging.

 Naast haar slechte stem zorgde haar zelfgemaakte fantasievolle kostuums van zijde, klatergoud en veren voor veel vermaak bij het publiek. Ze verkleedde zich na iedere aria. Haar engelenkostuum was de publieksfavoriet.

De beroemde componist en liedjesschrijver Cole Porter zou nooit een concert van haar hebben gemist en schreef zelfs een lied voor haar. Verder waren bekendheden zoals componist André Kostelanetz en de actrice Tallulah Bankhead vaak aanwezig bij haar concerten. Deze laatste zou zelfs een keer verzocht zijn om te vertrekken wegens onbehoorlijk gedrag. 

 Het feit dat deze beroemdheden, de rest van het publiek en de musici zo enthousiast waren, versterkte haar overtuiging dat ze talentvol was. Haar vaste muzikale begeleider, Cosmé McMoon, heeft in de jaren zeventig in een interview verteld dat het publiek, om haar gevoelens niet te kwetsen, een soort ongeschreven regel had ontwikkeld om in een daverend applaus en fluitconcerten uit te barsten als ze ondragelijk vals zong. Door al het lawaai kon het publiek ongegeneerd in lachen uitbarsten.

Jenkins' stem vereeuwigd

In de jaren dertig en veertig liet ze op eigen kosten liederen op 78-toerenplaten vastleggen. Ze verkocht ze aan haar vrienden voor $2.50 per stuk. Deze platen vonden als snel gretig aftrek als grappig hebbeding en later werden haar platen een collector's item.

Haar zangpogingen werden door velen als zo hilarisch beschouwd, dat er heruitgaven van haar platen op de markt kwamen met spottende titels als A Florence! Foster!! Jenkins!!! Recital!!!! , The Glory (????) of the Human Voice en Foster Jenkins and Friends: Murder on the High Cs.

Jenkins' hoogte- en dieptepunt

Hoogtepunt van haar carrière was haar optreden in oktober 1944 in het door haar afgehuurde Carnegie Hall in New York. Het was volgens haar het snelst uitverkochte concert in de geschiedenis van Carnegie Hall. Mensen waren bereid om voor een entreekaartje van 2 dollar op de zwarte markt 20 dollar neer te leggen. 


Haar optreden werd in de pers breed uitgemeten: Volgens de krant Newsweek hadden 2000 mensen geen plaats kunnen bemachtigen. Deze krant zei ook dat "Madam Jenkins' 'hemelse inspanningen' werden gesmoord door gebrul en gelach"; Volgens de krant New York World-Telegram zou dit concert de muzikale annalen ingaan als "De Nacht der Nachten van deze mooie stad"; In de krant The Post werd het concert "Eén van de vreemdste massagrappen van New York" genoemd.

Haar levensgezel en manager St. Clair Bayfield vertelde een journalist dat ze kapot was van de recensies. Volgens hem had ze nooit geweten hoe mensen over haar dachten. Vijf dagen later kreeg ze een hartaanval en een maand later overleed ze. 

Verfilmingen

In 2015 was de film Marguerite in de bioscopen te zien, waarvan de hoofdpersoon losjes gebaseerd is op Florence Foster Jenkins. In 2016 verscheen een biografische film over Jenkins van de hand van regisseur Stephen Frears. Meryl Streep vertolkt de rol van de zangeres en Hugh Grant van haar manager en geliefde St. Clair Bayfield. Hier de officiële trailer:



Luister en oordeel zelf over de zangkwaliteiten van Florence Foster Jenkins:




_________________________________________________________________
Bronnen:


Gepost door op

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Heb je vragen of ander commentaar, plaats ze hier.

Abonneren op: Reacties posten (Atom)